Na Gewiss Stadium w sobotnie popołudnie przyjechał lider włoskiej Seria A – Inter Mediolan. Zespół prowadzony przez Simone Inzaghiego, który w ostatnich czterech meczach wyjazdowych nie stracił żadnej bramki, chciał tę serię podtrzymać w Bergamo. Przeciwnikiem włoskiej drużyny był zespół Giuseppe Gaspariniego, który nie zamierzał tak jak w ostatnich czterech meczach stracić bramki na własnym terenie.
Trenerzy wystawili na to spotkanie jedenastki w ustawieniach 1-3-4-3 (Atalanta) vs 1-3-5-2 (Inter). To mogło zwiastować świetne spotkanie dla koneserów taktycznych i fanów włoskiej piłki. Zanim taktyczne aspekty, przyjrzyjmy się bliżej statystykom z tego spotkania:
Wyrównane expected goals Atalanta Bergamo 1.35 vs 1.34 Inter Mediolan, trzeba wziąć pod uwagę, że bramka na 0-1 wpadła z karnego (czyli wg Wyscout 0.77), co daje mniejszą wartość tworzonych sytuacji dla drużyny Inzaghiego. Akcja ta mogła wywołać frustrację w drużynie z Bergamo w związku z niewykorzystaną sytuacją.
Dynamika spotkania przedstawia liczbę stworzonych sytuacji na korzyść gospodarzy. W rezultacie podyktowany rzut karny dla gości wyprowadził drużynę na prowadzenie. Można również zauważyć, że po strzelonej bramce z 61 minuty przez Scamacca zespół tworzył więcej sytuacji, jednakże żadna nie została zamieniona na bramkę. Druga połowa na korzyść Atalanty 0.98 vs 0.42 w stworzonych sytuacjach.
Ofensywna Atalanta vs defensywny Inter
Pierwszą linię rozegrania stanowili: Scalvani, Djmisiti oraz Kolasinać, a przed nimi schodziło dwóch środkowych pomocników- Ederson i De Roon, którzy byli odpowiedzialni za stworzenie linii podania pomiędzy formacjami przeciwnika. Za szerokość w ofensywie byli odpowiedzialni wahadłowi- Ruggeri oraz Zappacosta. A w wyższych strefach boiska Lookamn oraz Koopmeiners ustawiali się w półprzestrzeniach czego celem było wyciągnięcie z linii obrony Acerbiego, oraz Pavarda. Ostatnim, a zarazem najwyżej ustawionym w całej strukturze na pozycji numer był Scamacca wysoki, silny napastnik odpowiedzialny za utrzymanie piłki i zagranie jej do wbiegających 10.
Jednym z działań w bocznym sektorze podczas fazy budowania było obniżenie 10, co dawało opcje przód dla wahadłowego. W tym samym momencie zostawał osamotniony, bo Pavard nie mógł opuszczać strefy i zostawiał go dla 8, która miała dylemat, bo była ukierunkowana na podanie wzdłuż do De Roona. Działanie pozwalało minąć drugą linię i wejść na połowę przeciwnika gdzie do zagrania schodziła 9 i obraca się z przeciwnikiem na plecach, starał się zmienić centrum gry do wolnego wahadła będącego na szerokości. W tym samym czasie dalsza 10 zabierała za sobą zawodnika z pozycji wahadła. Ustawiony w bocznej strefie Zappacosta kierował dośrodkowanie na wbiegających na dalszy słupek zawodników.
Kolejnym działaniem mającym na celu dostania się w pole karne przez Atalantę było praktycznie ta sama sytuacja opisana uprzednio, czyli zejście niżej 10- wyciągnięcie Acerbiego. W tym momencie z drugiej linii atakuje wolna przestrzeń pozostawioną przez defensora mediolańskiej drużyny.
Jak reagowała na to wszystko drużyna Gości, ich struktura w defensywie to 1-5-3-2. Pressujące dwie 9 ukierunkowywali w jedną stronę przeciwnika, by móc go zamknąć na jednej stronie. Mieli sytuacje 3 vs 2, ale w zależności od strony wychodziła wyżej 10 do pressowania jednego z trójki obrońców Atalanty. Drugą linię tworzyli Cahlanoglu, Barella, Mkhitaryan mający za zadanie zamknąć linię podania do 10 w półprzestrzeniach, a w przypadku zejścia 10 do boku doskakiwać do niej. Linia defensywna była odpowiedzialna za mocne wyjścia ze swojej strefy za obniżającymi swoją pozycję przeciwnikami, oraz kryciu ustawionego wysoko 9. Wahadłowi Interu byli wiązani przez wysoko ustawionych wahadłowych przeciwnika, co nie dawało im możliwości zaatakowania niżej ustawionej 10 lub 8.
Jeśli przeciwnik tworzył przewagę +1 w bocznym sektorze, w tym momencie doskakiwał zawodnik z linii defensywnej, by przeciwdziałać działaniom ofensywnym drużyny gospodarzy. W sytuacjach kiedy przeciwnik znajdował się pod polem karnym struktura była 4+2, wtedy I strefę zabezpieczało trzech obrońców oraz dalsze wahadło. Natomiast w drugiej strefie obniżone dwie 8, czyli np. Cahlanoglu, oraz Barella.
Defensywna Atalanta vs ofensywny Inter
Gospodarze w defensywie zmieniali swoją strukturę na 1-5-2-3, czyli wyżej wychodziły 10 (Lookman oraz Koopmeiners), co pozwalało założyć pressing na trzech obrońców przeciwnika. Za trójkę środkowych pomocników byli odpowiedzialni De Roon oraz Ederson, wspomagani byli przez wychodzącego z linii obrony jednego z obrońców. Wahadła były odpowiedzialne za swoich odpowiedników z drużyny przeciwnej, w przypadku ich obniżenia niżej wychodzili za nimi mocno ze strefy.
W momentach kiedy Inter próbował dostarczyć piłkę pomiędzy liniami do wysoko ustawionych napastników, wyskakiwał jeden z obrońców ze swojej strefy. Nawet wtedy kiedy 8 mocno obniżała w półprzestrzeni, Scalvani potrafił wyjść za nim wysoko i zostawić za sobą wolną przestrzeń. W przypadku ataku tej przestrzeni przez 9 albo 8 podążali za nimi kryjący ich 1 vs 1- najbliżej ustawieni partnerzy. Podczas wyjść ze strefy środkowych obrońców ich miejsce zajmowali zawodnicy z pozycji 8, czyli Ederson oraz De Roon.
Na swojej połowie Atalanta przechodziła do struktury 1-5-4-1 , a tym samym obniżając tzw. 10, czyli Lookaman’a oraz Koopmeiners’a do linii niższej, w celu zachowania balansu liczbowego w bocznych sektorach boiska.
W sytuacjach kiedy Inter potrafił zepchnąć gospodarzy pod swoje pole karne, defensorzy zabezpieczali najważniejsze strefy. Do trójki obrońców schodził wahadłowy oraz mocno obniżała dwójka 8, oraz dalsza 10, by stworzyć przewagę liczbową. Natomiast pozostali, byli odpowiedzialni za odbiór piłki w bocznym sektorze boiska.
Drużyna gości w fazie ofensywnej przyjmowała strukturę 1-3-5-2 , czyli stosunkowo niżej ustawieni wahadłowi w stosunku do przeciwnika. Działanie to dawało im wyciągnięcie wahadłowego ze strefy i atak przestrzeni przez wyżej ustawione 9. W środkowym sektorze pomocnicy tworzyli trójkąt z jedną 6, co powodowało przewagę +1. Napastnicy trenera Simone Inzaghiego wykonywali ciężką pracę poprzez liczbę ataków w wolną przestrzeń pozostawioną przez drużynę z Bergamo. We współpracy dwóch 9 Thuram stanowił rolę zawodnika tworzącego wysokość w ataku, natomiast Martinez pełnił rolę pozycjonowania się między liniami. Dzięki takiej relacji mogli wyciągać ze strefy jednego z obrońców, a tym samym atakować jego plecy.
Jednym ze sposobów dostania się za plecy obrońców przeciwnika było ustawienie się 8 w półprzestrzeniach, co przyniosło korzyści w wyciąganiu przeciwnika z linii obrony. Takie momenty wykorzystywali Napastnicy albo dalsza 8.
Ataki z drugiej linii przeważały w tym spotkaniu, co pokazuje akcja z 38 minuty, kiedy to Darmian atakuje przestrzeń pomiędzy środkowym obrońcom, a wahadłem i dostaje piłkę w pole karne, gdzie zostaje sfaulowany przez bramkarza Atalanty. Po drugiej stronie zachodziło to samo zachowanie w ofensywie, kiedy Acerbi z linii defensywy potrafił wbiegać w wolną przestrzeń pomiędzy środkowym obrońcom, a wahadłem.
Mecz zakończył się wynikiem 1-2, po kontrpressingu. Lookamn odebrał piłkę Dimarco i dostarczył ją do osamotnionego w polu karnym Scamacca. Dla Interu z karnego trafił Cahlanoglu, a końcowy wynik, pięknym strzałem z bocznego sektora, ustalił Martinez.
MIŁOSZ KOWALSKI
Materiał powstał w ramach studiów podyplomowych „Analiza Taktyczna”.
Pisownia oryginalna.